Κατηγορία: Αρφα Σε Κύκλο

Το άκουσμα των λέξεων μετακίνηση και συγκοινωνίες δε δημιουργεί καθόλου ευχάριστα συναισθήματα στους κατοίκους της Κεφαλονιάς. Σε ότι αφορά στη θαλάσσια σύνδεση του νησιού με την υπόλοιπη χώρα δραστηριοποιούνται δύο ναυτιλιακές εταιρίες. Το αντίτιμο που έχουν καθορίσει οι εν λόγω εταιρείες καθιστούν το κόστος της μετακίνησης απαγορευτικό ιδιαίτερα αν συμπεριλαμβάνεται και η μεταφορά οχήματος. Αν πάλι ο επιβάτης δε διαθέτει αυτοκίνητο τότε μπορεί να <<επιλέξει>> τις πανάκριβες υπηρεσίες της μοναδικής εταιρείας που πραγματοποιεί υπεραστικά δρομολόγια εκτός νησιού, δηλαδή τα ΚΤΕΛ Κεφαλονιάς.

Αλλά και για τις μετακινήσεις εντός Κεφαλονιάς η απουσία άλλης εναλλακτικής οδηγεί πάλι στα ΚΤΕΛ. Μερικά από τα δυνατά σημεία της εταιρείας που την κάνουν τόσο <<δημοφιλή>> σε όλους μας, περιλαμβάνουν από αποφάσεις κατά το δοκούν για τα δρομολόγια και την πυκνότητα τους, αλλαγές, ακυρώσεις ή και μόνιμη παύση διαδρομών συχνά χωρίς καμία ενημέρωση, μέχρι και δρομολόγια χωρίς επιστροφή! Επιπλέον, πρέπει να τονιστεί η παροιμιώδης εχθρικότητα της εταιρείας προς τα ζώα με τους υπαλλήλους της να επιβάλλουν αυθαίρετα και με τον τσαμπουκά τη μεταφορά κατοικίδιων στους θαλάμους των αποσκευών θέτοντας τη ζωή τους σε κίνδυνο! Με τον μόνο που φαίνεται να τα πάει καλά η διοίκηση των ΚΤΕΛ είναι η μία από τις δύο ναυτιλιακές η οποία και μονοπωλεί τη μεταφορά των λεωφορείων της!

Συνεχίζοντας αξίζει να σημειώσουμε τη σχεδόν παντελή απουσία αστικής γραμμής λεωφορείου εντός του Αργοστολίου η ύπαρξη της οποίας θα μπορούσε να εξυπηρετεί πολλούς ανθρώπους καθημερινά. Ξεχωριστής αναφοράς χρήζουν τόσο τα ferry που συνδέουν το Ληξούρι με το Αργοστόλι όπου η τιμή επιβάτη κοντεύει να φτάσει την τιμή αυτοκινήτου όσο και η απουσία εναλλακτικής οδικής σύνδεσης ανάμεσα στις δύο περιοχές. Πράγμα που σημαίνει πως στην πρώτη κακοκαιρία το δρομολόγιο ακυρώνεται και ο επιβάτης ξεμένει στην αντίστοιχη πλευρά του νησιού. Έσχατη λύση αποτελούν τα <<αγαπημένα>> μας ταξί. Αυτά όχι μόνο ζουν παρασιτικά από την ανεπάρκεια της συγκοινωνίας μέσα στο νησί αλλά για την ακρίβεια την επιδιώκουν κιόλας. Το κόστος είναι υπέρογκο ακόμα και για τις πιο μικρές αποστάσεις για να μην αναφέρουμε τις υπερχρεώσεις κυρίως κατά την τουριστική σεζόν με θύματα τους τουρίστες.

Τέλος σε αυτή την πολύ σύντομη και αναγκαστικά ελλιπή καταγραφή πρέπει να προσθέσουμε την ανυπαρξία οποιασδήποτε ουσιαστικής μέριμνας για τα πιο οικονομικά ευάλωτα κομμάτια του πληθυσμού. Παρά τη βαριά κρατική φορολογία για υποτιθέμενες κοινωνικές παροχές το κόστος των συγκοινωνιών παραμένει δυσβάστακτο αποκλείοντας μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού από τη δυνατότητα στην μετακίνηση.

Μετά από όλα τα παραπάνω θα ήταν λάθος να συμπεράνει κάποιος ότι φταίνε τάχα οι ανεπάρκειες των τοπικών φορέων και του κράτους. Το ξεκαθαρίζουμε δεν πρόκειται για αδυναμίες αλλά για συνειδητές επιλογές. Τόσο το κράτος όσο και οι τοπικές αρχές αποτελούν μηχανισμούς εξουσίας και εκμετάλλευσης. Γι’ αυτό και δεν έχουν κανένα πρόβλημα από τη μία να υποστηρίζουν ότι δε βγαίνουν και από την άλλη να χαρίζουν ασύλληπτα ποσά σε τράπεζες, εφοπλιστές και λοιπούς εθνικούς και τοπικούς <<ευεργέτες>>. Κύρια δουλειά τους αποτελεί να εξασφαλίζουν (με το αζημίωτο πάντα του πολιτικού τους προσωπικού) τα συμφέροντα των ισχυρών φίλων τους ενώ δεν ξεχνούν να φροντίζουν και για τους διαφόρους κουμπάρους, τσιράκια και ψηφοφόρους.

Γνωρίζουμε λοιπόν καλά πως δεν έχουμε τίποτα να περιμένουμε από αυτόκλητους σωτήρες και από κανένα κόμμα(αριστερό ή δεξιό) και πως όλους αυτούς τους έχουμε πάντα απέναντι μας. Αν θέλουμε να αλλάξει αυτή η κατάσταση αυτό δε μπορεί να γίνει με γκρίνιες από τη βολή του καναπέ. Οφείλουμε να αντιπαλέψουμε την ηττοπάθεια και τον συμβιβασμό, την κανονικοποίηση της φτώχειας και της μιζέριας. Να αγωνιστούμε ενάντια σε όλες αυτές τις λογικές που κάνουν εντέλει την ελεύθερη μετακίνηση να φαντάζει ουτοπία στον 21ο αιώνα. Για όλους εμάς που δουλεύουμε για την επιβίωση, που δεν κάνουμε κωλοτούμπες στο όνομα του τουρισμού και της <<ανάπτυξης>> και δεν αντιλαμβανόμαστε τους ανθρώπους ως πορτοφόλια και τις σχέσεις μας ως φράγκα, η ελεύθερη μετακίνηση είτε αφορά στο να πάμε στη δουλειά είτε αφορά στη ψυχαγωγία μας είναι ανάγκη αδιαπραγμάτευτη.

Και όταν λέμε ελεύθερη μετακίνηση εννοούμε από και προς όλες τις περιοχές, με επαρκή συχνότητα, ασφάλεια, σεβασμό στο περιβάλλον και χωρίς καμία οικονομική επιβάρυνση. Και δεν σκοπεύουμε να συμβιβαστούμε με τίποτα λιγότερο από αυτό.

Ελεύθερη Μετακίνηση για Όλες και Όλους!

(Ιστορικά Αναρχικά Κεφαλονιάς)

1).:ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ 1911

Στη φάτνη των χτηνών Χριστός γεννάται δίχως της Επιστήμης συντρομή η θεία φύσις κάνει για γραμμή κι ‘ οδράκος , σαν αρνί , Θεός κοιμάται . Αύριον , άντρας , σαν ληστής κρεμάται -νέα του κόσμου θέλει οικοδομή , σταυρό του δίνει ο νόμος πληρωμή- πλην άγιο φως στον τάφο του πλανάται . Διάκοι του Βάαλ , δεν είναι δικός σας αυτός της φάτνης ο φτωχός Χριστός που εκήρυξε για νόμο του τη χάρη . Εσάς , τιμή σας μόνη το στιχάρι . Πομπές , θεοπομπές το ιδανικό σας , Κ’ είν ο Θεός σας , σαν και σας μιαρός .

2).:*ΠΡΟΟΙΜΙΟ ΣΤΗΝ << ΠΙΝΑΚΟΘΗΚΗ ΤΗΣ ΚΟΛΑΣΕΩΣ >>

Την Κόλαση με εικόνες να στολίση εμπείκε στου Διαόλου το κεφάλι και γύρισε τον κόσμο να ζητήση πρόσωπα , που ν’ αρμόζη εκεί να βάλη . Μα πουθενά δεν ηύρε να εχτιμήση κακίας βάθος , που να κάνη ζάλη σαν στην Κεφαλλωνιά και  ν’ αγαπήση ψυχές σατανικές , φρικώδη κάλλη… Κι αγγάρεψε κι εμέ , φτωχό ζωγράφο , που κάπου είχε δική μου δει δουλειά , για της Πινακοθήκης του τεχνίτη . Γι’ αυτό με πίσσα και με θειάφι γράφω κι η Μούσα μου στον άχαρο Μπελιά με την κακή μου τύχη κλαίει και φρίττει .

3).:Ο ΜΟΧΘΗΡΟΣ ΨΕΥΤΟΦΙΛΟΠΑΤΡΙΣ

Το πρόσωπό του εκείνο το γιωμένο , που της καρδιάς του δείχνει τη σκουριά , το γέλιο το κρυφό και λυσσιασμένο , που η δυστυχία των άλλων του γεννά , το φθονερό του μάτι το σβυσμένο , που δείχνει βουλιμία για συμφορά , μας εξηγούν γιατ’ είναι διψασμένο το αχείλι του και πόλεμο ζητά Ζητάει να ιδή στα μαύρα φορεμένους πατέρες και μανάδες που μισεί να τους ιδή στα δάκρυα τους πνιγμένους , θάναι δροσιά στην έρμη του ψυχή . Για τούτο υπέρ πατρίδος σκούζει-κράζει , όρνιο που για κουφάρια αναστενάζει .

4).:Εις Δικαστάς

Ω σεις, που θέσιν έχετε υψηλή, που κρίνετε του κόσμου τ’ αδικήματα, που νεύετε κι ανοίγει η φυλακή ελεύθεροι να κάνετε ατοπήματα, που τη ζωή το χέρι σας κρατεί κάθε πολίτη την τιμή, τα χτήματα, ακούσετε της Μούσας τη φωνή που δε φοβάται φυλακή, προστίματα: Το ζύγι της η Θέμις δε σας δίνει, σαν άχυρο το δίκιο να ζυγίζετε για να ‘χετε καιρό για το σεργιάνι. Κι αν δε διψάτε για δικαιοσύνη την πλάστιγγα κάνετε τηγάνι, που μέσα εκεί τον κόσμο να τηγανίζετε.

5).:Είναι εναντίον του πολέμου και του πατριωτισμού σε μια εποχή που οι  εθνοτικοί πόλεμοι στα Βαλκάνια διαδέχονται ο ένας τον άλλο. Χαρακτηριστική στιγμή της απέχθειας του για τον πόλεμο που του προξενούσε υπέρτατη πίκρα, είναι και το παρακάτω περιστατικό: Το βράδυ της κήρυξης του Βαλκανικού πολέμου το 1912 διαβάστηκε στη Μητρόπολη του Ληξουριού η ευχή της Ιεράς Συνόδου κατά των εχθρών της Ελλάδος. Ο Άβλιχος, έγραψε το παρακάτω ποίημα:

Η πρώτη παράκληση το βράδυ με την κήρυξη του πολέμου μας 1912

Η δέ δύναμις της αμαρτίας ο Νόμος.

(Παύλος προς Κορινθίους Α’ 15-56)

Φωτοπεριχυμένη η εκκλησιά,

μέσα με φόβο του θεού γυρεύουνε.

– Νίκας κατά βαρβάρων να μας δώσει.

Κι απ’ όξου κάτι βρώμικα σκυλιά

Σκουρδουμπελοκοπώντας σκαρδακεύουνε

χωρίς Πατρίδα και Θεό και Γνώση!

-Πέστε μου τώρα άνθρωποι λογικοί,

μέσα ή απ’ όξου είναι η λογική;

-Και ενώ από μέσα αντηχάει το Αμήν

των σκύλων είναι το Ειρήνη Υμίν;

Κι από την αναρχία έχετε τρόμο,

Μη μοιάσουμε τα ζώα χωρίς το νόμο;

Απ’ όλες τσι εφευρέσες του νού

εκείνη για τη μέλλουσα ζωή

να σε φυτεύουνε κουκί στη γή

κουκί να ξεφυτρώνεις τ’ ουρανού

και τέχνες κι επιστήμες βάνει κάτου

με τη γεωπονία του θανάτου

6).:Τα αποφθέγματα του Άβλιχου πολύ διδακτικά και ειρωνικά δείχνουν το φιλοσοφικό πνεύμα του ποιητή. Αναφέρω μερικά απ’ αυτά:

Για την Ελλάδα έλεγε: «Η Ελλάς είνε τόπος λίγο απ’ όλα, λίγη απωλεία, και όταν χάνεται λίγος ενθουσιασμός, ο οποίος είνε πυρ και τίποτε δεν ζεσταίνει, χλιαρότης».

Άλλο για τη γνώσι: «Είνε η γνώσι κύκλος που όσο αξένει τα όρια της αγνοίας μας πλαταίνει».

Για την ανοησία έλεγε: «Αν εν αρχή ήτον ο νους πόθεν ήλθεν η ανοησία; Αν η ανοησία ήτον εν αρχή πόθεν ο νούς; λοιπόν, και τα δύο εν αρχή και ο νους επήρε την ανοησίαν διά γυναίκα. Εξ αυτών ο κόσμος. Άλλος μοιάζει του πατέρα και άλλο της μάννας».

Για την αναρχία: «Προς απάντησιν εις τον λόγον σας κυρία Μαίρη ότι δεν είμαι αναρχικός, αλλ’ αριστοκράτης, σας λέγω ότι εν μέρει και το βεβαιώ, εν μέρει και το αρνούμαι, διότι η αναρχία είνε άκρατος αριστοκρατία».

Για τους νεόπλουτους αμορφώτους έλεγε: «Οι νεόπλουτοι και οι απαίδευτοι είνε γεμάτοι οίησιν και νομίζουν, ότι, διότι έκαμον χρήματα περί πάντων μπορούν να ομιλούν και οι μη πλουτήσαντες και οι δαπανήσαντες τα δικά των είναι υποδεέστεροι αυτών. Αλλ’ εις απάντισιν… Αλλ’ ενώ εσύ έκαμνες χρήματα εγώ εταμίευα γνώσεις. Είνε πολύ φυσικόν τα ταμείον σου να έχη παράδες και το ιδικόν μου ιδέας».

Ο Άβλιχος επί επτά χρόνια εδιάβαζε το Ευαγγέλιο, αν και ήταν άπιστος, και έλεγε ότι ακόμα δεν το είχε καταλάβει, τόσο βαθειά ήταν γραμμένο. Επίσης για το ευαγγέλιο έλεγε ότι όλες οι Ινδικές, Ελληνικές και Ρωμαϊκές φιλολογίες μπροστά στο Ευαγγέλιο είνε μηδέν και με μία τρίχα του Χριστού δεν αναλογεί όλος ο κόσμος.

7).:Διηγούνται γι’ αυτόν πολλά και ωραία ανέκδοτα. Θα σας αναφέρω μερικά απ’ αυτά όπως μου τα έδωσε ο φίλος του ποιητή «Μικέλης του Μικελάκη» και που τα πήρα από το άγραφο βιβλίο, της μνήμης του.

Κάποτε ο Άβλιχος ήταν ακουσίως ένορκος του κακουργιοδικείου Αργοστολίου. Ο Πρόεδρος του Δικαστηρίου επέπληξε τους κατηγορουμένους με γλώσσα πολύ τσουχτερή. Ο Άβλιχος αγανάκτησε, σηκώθηκε από τη θέσι του και απαντά στο Πρόεδρο.

«κ. Πρόεδρε, να προσέχετε! διότι η θέσις των κατηγορουμένων είνε ανωτέρα της ιδικής σας, επειδή εις την θέσιν εκείνην εκάθησε ο Σωκράτης και ο Χριστός, εις δε την ιδικήν σας ο Άννας και ο Καϊάφας. Και εάν ο μύλος δεν έχει αλέσματα, δεν δουλεύει».

Στην ώρα δε της αποφάσεως είπε στους ενόρκους.

«Ορίστε κ. ένορκοι ορίστε, οι κλέφτες να κρίνουμε τους κλεμμένους».

Στο δικαστήριο κάποτε ρωτήθηκε ο Άβλιχος από το συνήγορο των κατηγορουμένων, (που είχαν κλέψει του ποιητή κάτι βιβλία και που τους κατήγγειλε ο εισαγγελεύς), ποία θρησκεία πρεσβεύει.

«Ουδεμίαν», απαντά ο Άβλιχος, θρησκείαν πρεσβεύω, αλλ’ εν τοσούτω είμαι χριστιανός, διότι αι θρησκείαι είνε δεσμός της ανθρωπότητος, ενώ ο χριστιανισμός είναι εναγκαλισμός της ανθρωπότητος».

Κάποια φορά τον είχαν διορίσει στ’ Αργοστόλι μέλος Επιτροπής για να μοιράση χρήματα σε φτωχούς. Ο Άβλιχος δεν ήθελε να είνε μέλος σε επιτροπές. Υπεχρεώθηκε λοιπόν να πάη να υποβάλη τη παραίτησί του στο Πρόεδρο της Επιτροπής, που ήταν ο αρχιεπίσκοπος Κεφαλλωνίας Γεράσιμος Δόριζας, φιλόσοφος, με ιδέες πολύ φιλελεύθερες. Ο Άβλιχος όρθιος μπροστά στον αρχιεπίσκοπο υποβάλλει τη παραίτησί του.

– Καθήσατε κ. Άβλιχε, του λέει ο αρχιεπίσκοπος.

– Τι θέλει ένας λύκος εν μέσω των προβάτων, τι θέλω ’γω δω μέσα ένας αναρχικός άνθρωπος;

– Και νομίζετε κ. Άβλιχε πω, αυτός ο θρόνος απέχει πολύ από την αναρχία;

– Ε τότε να καθήσω.

Και αφού συνεζήτησαν πολύ ώρα οι δύο άνδρες, λέει ο ποιητής!

– Δεν είσαι δεσπότης.

– Αλλά τότε τι είμαι Μιχαλάκη;

– Είσαι δεσμώτης.

– Το εμάντευσες.

Κάποτε ρωτήθηκε από το Πασαγιάννη, απεσταλμένο της Ακροπόλεως, να δη τον ποιητή στο Ληξούρι, πόσοι μένουν στο σπίτι. Κι’ αυτός του απαντά. «μένουμε εννέα ψυχές, επτά ψυχές η γάτα μου, μία η Φανή μου (εννοούσε το σκυλί που είχε και που αφιέρωσε γι’ αυτό το ποίημα «Στη Φανή μου») και μία ψυχή εγώ!

Μια μέρα με το φίλο του το Μικέλη πήγε στ’ Αργοστόλι, σε μια κηδεία φίλου του γιατρού. Ο κόσμος ήταν λίγος και σε ερώτησι μερικών στον Άβλιχο γιατί είνε λίγος κόσμος, ο ποιητής απαντά ότι γι’ αυτό κ’ εγώ θα του γράψω ένα επίγραμμα: «Για το γιατρό που πέθανε ολίγοι στη κηδεία την έστειλε για υποδοχή μπροστά τη πελατεία!»

Για ένα ταβερνιάρη που έγινε παπάς έλεγε: «Με τι κανάτα δεν τον εσύφερνε να το πωλεί με το κουταλάκι τον συφέρνει!»

Όταν πρωταντίκρυσε αεροπλάνο είπε στους φίλους του: «Για φαντασθήτε ο άνθρωπος τι έκανε, κατόρθωσε να γίνη πουλί και ψάρι. Ένα μόνον δεν κατόρθωσε να γίνη άνθρωπος!»

Κάποια μέρα έκανε πολλούς σεισμούς στη Κεφαλλωνιά. Μητρόπολις του Ληξουρίου είνε «ο Παντοκράτωρ» που σε κάθε σεισμό επάθενε βλάβες. Ο Άβλιχος έλεγε: «Περίεργο πράγμα ο Παντοκράτορας να βαστάη όλο τον κόσμο και τον εαυτόν του να μη μπορεί να τον βαστάξη».

Ο Άβλιχος δεν πίστευε ότι υπάρχει και άλλη ζωή μετά θάνατο και όταν βρισκότανε στα τελευταία είπε στο Φραγκόπουλο, γιατρό στο Νοσοκομείο Αργοστολίου:

«Άλλο δεν μένει στον Άβλιχο παρά νους και συνείδησι».

«Το φως μου… το φως μου». Και πέθανε.

(Ιστορικά Αναρχικά Κεφαλονιάς)

ο Κεφαλονιτης αναρχικος Μαρίνος Αντύπας Ο Μαρίνος Αντύπας (1872 – 8 Μαρτίου 1907) γεννήθηκε στο χωριό Φερεντινάτα της περιοχής Πυλάρου στην Κεφαλονιά το 1872 από μικροαστούς γονείς. γιος του Σπύρου Αντύπα, μαραγκού, γλύπτη και τεχνίτη μαρμάρου, και της Αγγελίνας Κλαδά. Φοίτησε για ένα διάστημα στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Ήταν υπέρμαχος των λαϊκών ελευθεριών και των φυσικών δικαιωμάτων του ανθρώπου, κυρίως των ανθρώπων του μόχθου. Αγωνίστηκε σ’ όλη του τη ζωή για την αφύπνιση του λαού, και μάλιστα των αγροτικών και εργατικών τάξεων. Δολοφονήθηκε από άνθρωπο των μεγαλοκτηματιών του θεσσαλικού κάμπου (τσιφλικάδων), στις 8 Μαρτίου 1907 στον Πυργετό Λάρισας.

Η ζωή του

Πατέρας του Μαρίνου Αντύπα ήταν ο Σπύρος Αντύπας, μαραγκός και ξυλογλύπτης το επάγγελμα, και της Αγγελικής Κλαδά. Η οικογένεια μετακόμισε στο Αργοστόλι, όπου ο Μαρίνος αποφοίτησε, μέσα σε στερήσεις, από το Γυμνάσιο, τον Ιούνιο του 1890.

Στη συνέχεια, γράφτηκε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Από την αρχή, τον χαρακτήριζαν οι πολιτικοί και κοινωνικοί του αγώνες, οργανώνοντας ομιλίες. Κατά την Κρητική Επανάσταση του 1896, πολέμησε μαζί με άλλους φοιτητές στο πλευρό των Κρητών. Μετά από ένα χρόνο, επέστρεψε στην Αθήνα με τραύμα στο στήθος. Εκεί οργάνωσε το συλλαλητήριο της 14ης Σεπτεμβρίου 1897 στην Πλατεία Ομονοίας. Σε εκείνο το συλλαλητήριο, κατάγγειλε δημόσια τον ρόλο μελών της βασιλικής οικογένειας και των Μεγάλων Δυνάμεων στην έκβαση του ελληνοτουρκικού πολέμου του 1897. Αποτέλεσμα αυτής της ομιλίας ήταν η καταδίκη του σε φυλάκιση 1 έτους. Μετά την αποφυλάκισή του, συνελήφθη και φυλακίστηκε ξανά, με πρόσχημα την ηθική αυτουργία σε υπόθεση απόπειρας δολοφονίας του βασιλιά Γεωργίου Α΄.

Το 1898, ο Αντύπας διέκοψε τις σπουδές του και επέστρεψε στην Κεφαλονιά. Την επόμενη χρονιά εξέδωσε την εφημερίδα Ανάστασις, της οποίας η κυκλοφορία διακόπηκε εξαιτίας ενός άρθρου όπου ο Αντύπας καταφερόταν εναντίον της πολιτικής και δικαστικής εξουσίας και των υπευθύνων της ήττας του 1897. Σημαντικό εδώ -από ένα περιληπτικό πρόγραμμα του 1905- είναι ότι ζητούσε νόμους που να περιορίζουν τις ώρες εργασίας, να καθοριστεί ημερομίσθιο, να δημιουργηθούν ταμεία σύνταξης για τους ανίκανους εργάτες είτε λόγω ηλικίας, είτε ασθενείας ή τραυματισμού.

Το 1903 ο Μαρίνος Αντύπας πήγε στο Βουκουρέστι όπου ζούσε ο θείος του Γεώργιος Σκιαδαρέσης. Υπάρχει η πεποίθηση ότι ο Αντύπας ήταν αυτός που τον έπεισε να αγοράσει γη έκτασης 300.000 στρεμμάτων στον θεσσαλικό κάμπο, στην περιοχή των Τεμπών. Την ίδια χρονιά, ξαναγύρισε στην Κεφαλονιά όπου επανεξέδωσε την εφημερίδα του και ίδρυσε το «Λαϊκόν Αναγνωστήριον Η Ισότης», ένα είδος λαϊκού σχολείου.

Το 1906, έφτασε στη Θεσσαλία όπου ανέλαβε επιστάτης στα κτήματα του θείου του. Εκεί εφάρμοσε προοδευτικά μέτρα όπως η εφαρμογή της αργίας της Κυριακής, η αμοιβή των κολίγων με το 75% της παραγωγής (αντί του 25% που ίσχυε ως τότε) και η παραγραφή των χρεών τους. Ταυτόχρονα συνέχισε να μιλάει σε συγκεντρώσεις στα χωριά του κάμπου, κινητοποιώντας και οργανώνοντας τους εξαθλιωμένους αγρότες της Θεσσαλίας. Οι ενέργειές του αυτές και η μαχητικότητά του προκάλεσαν το μίσος των τσιφλικάδων, οι οποίοι προσπάθησαν, στην αρχή, να τον σταματήσουν μέσω συστάσεων από τη Χωροφυλακή και τη Νομαρχία. Ο Μ. Αντύπας ωστόσο συνέχισε να διατρέχει τα χωριά του θεσσαλικού κάμπου και να κινητοποιεί τους αγρότες για τα δίκαιά τους, με αποκορύφωμα το συλλαλητήριο στο Λασποχώρι στις αρχές του 1907. Οι τσιφλικάδες της Θεσσαλίας, βλέποντας πως με κανένα μέσο δεν μπορούν να τον κάμψουν, αποφάσισαν τη δολοφονία του στις 8 Μαρτίου 1907 στον Πυργετό Λάρισας, βάζοντας τον επιστάτη Ιωάννη Κυριακό να προκαλέσει επεισόδιο και, στη συνέχεια, να τον πυροβολήσει. Με τον τρόπο αυτό έλπιζαν να εμφανίσουν τη δολοφονία ως αυτοάμυνα για να αθωωθεί ο δράστης, όπως και έγινε. Οι τελευταίες λέξεις του Μαρίνου Αντύπα ήταν: «Ισότης, Αδελφότης, Ελευθερία». Η δολοφονία του προκάλεσε λαϊκές εκδηλώσεις και αντιδράσεις σε όλη την Ελλάδα

*….Κεφαλλονίτης από τα Φερεντινάτα της Πυλάρου, ο Μαρίνος Αντύπας γεννήθηκε το 1872 και ήταν ο πρωτότοκος γιος του μαραγκού και γλύπτη Σπύρου Αντύπα και της Αγγελίνας Κλαδά. Με χίλιες δυο στερήσεις καταφέρνει να ολοκληρώσει τις γυμνασιακές του σπουδές στην πρωτεύουσα του νησιού, το Αργοστόλι, στο οποίο, καθώς φαίνεται, εγκαθίσταται ολόκληρη η πολυμελής οικογένειά του στην αναζήτησή της για μια καλύτερη ζωή. Στο σχολαρχείο πρέπει να γράφτηκε τη σχολική περίοδο 1882-83. Από το γυμνάσιο αποφοιτά τον Ιούνιο του 1890.

Από τα μαθητικά του κιόλας χρόνια, ο Αντύπας θα γοητευθεί και θα επηρεαστεί από τη ριζοσπαστική παράδοση του τόπου του, η οποία και θα παίξει καθοριστικό ρόλο στην ιδεολογική του συγκρότηση. Μετά το πέρας των γυμνασιακών του σπουδών, ο Αντύπας θα βρεθεί από την Κεφαλλονιά στην Αθήνα, έχοντας σαν όνειρό του να φοιτήσει στη Νομική και να γίνει δικηγόρος.

Το οδοιπορικό ενός αγωνιστή

Το 1896, με το που ξεσπά η Κρητική Επανάσταση, ο Αντύπας μαζί με άλλους ενθουσιώδεις συμφοιτητές του μεταβαίνει στην Κρήτη προκειμένου να συμμετάσχει στην Επανάσταση. την επόμενη χρονιά και έπειτα από έναν τραυματισμό του στο στήθος, επανέρχεται στην Αθήνα. Στο μεταξύ, τόσο η αποτυχία της Κρητικής Επανάστασης όσο και ο «ατυχής» ελληνοτουρκικός πόλεμος τον προβληματίζουν έντονα. Ως απόρροια αυτών των προβληματισμών έρχεται η συμμετοχή του στο μεγάλο παλλαϊκό συλλαλητήριο – εξ αιτίας του ελληνοτουρκικού πολέμου – που διεξάγεται στην Ομόνοια στις 14 Σεπτεμβρίου.

Στην ομιλία του από τον εξώστη του ξενοδοχείου «Μυκήναι», ο Αντύπας θα καταγγείλει έντονα τον ρόλο που έπαιξαν μέλη της βασιλικής οικογένειας και θα ξεσκεπάσει τον ρόλο που διαδραμάτισαν οι μεγάλες δυνάμεις τόσο στη διάρκεια του ελληνοτουρκικού πολέμου όσο και στις μετέπειτα διαπραγματεύσεις που ακολούθησαν. Το αποτέλεσμα αυτής της έντονης επικριτικής πολιτικής ομιλίας είναι να καταδικαστεί σε φυλάκιση ενός έτους έπειτα από δίκη που θα διεξαχθεί στις 20 Ιανουαρίου του 1898. Την ποινή του εκτίει στις φυλακές της Αίγινας. Ωστόσο, μετά την αποφυλάκισή του, συλλαμβάνεται εκ νέου για «ηθική αυτουργία» σε μία υπόθεση απόπειρας δολοφονίας κατά του Γεωργίου Α’ και φυλακίζεται ξανά.

Το 1898, ο Αντύπας εγκαταλείπει τις προσπάθειες να ολοκληρώσει τις σπουδές του στη Νομική και επιστρέφει στην Κεφαλλονιά. Έναν χρόνο αργότερα, προβαίνει στην έκδοση της εφημερίδας «Ανάστασις». Ωστόσο, εξ αιτίας ενός άρθρου, το οποίο καταφέρονταν κατά των επίσημων πολιτικών και δικαστικών εξουσιών αλλά και των υπαίτιων της ήττας του 1897, η εφημερίδα σταματά την κυκλοφορία της, για να εκδοθεί ξανά τέσσερα χρόνια αργότερα.

Ο Αντύπας το 1903 θα βρεθεί στο Βουκουρέστι δίπλα στον θείο του Γεώργιο Σκιαδαρέση. Εκεί, λέγεται ότι πείθει τον θείο του να επενδύσει αγοράζοντας γη στον θεσσαλικό κάμπο. Πράγματι, μερικά χρόνια αργότερα ο θείος του μαζί με τον Αρ. Μεταξά αγοράζουν στην περιοχή των Τεμπών ένα κτήμα 300.000 στρεμμάτων. Επιστρέφοντας εκ νέου στην Κεφαλλονιά, θα επανεκδώσει την εφημερίδα του, ενώ ταυτόχρονα θα ιδρύσει στο Αργοστόλι το «Λαϊκόν Αναγνωστήριον “Η Ισότης”», το οποίο λειτουργεί σαν ένα είδος λαϊκού σχολείου. Από ό,τι φαίνεται, η λειτουργία αυτού του λαϊκού σχολείου ενόχλησε το κατεστημένο του νησιού με συνέπεια ο Αντύπας για άλλη μια φορά να βρεθεί ενώπιον της Δικαιοσύνης. Ωστόσο, αυτή τη φορά αθωώνεται.

Τον Αύγουστο του 1905, σε μια επίσκεψή του στην Αθήνα, λαμβάνει μέρος σε συλλαλητήριο λαϊκής συμπαράστασης στην επανάσταση του Θερίσου στην Κρήτη. Στο συλλαλητήριο, στο οποίο αποδοκιμάζεται και ο πρίγκιπας Γεώργιος, ο Αντύπας εκφωνεί λόγο σε ένα ακροατήριο 20.000 ατόμων. Αυτό του κοστίζει μια κράτηση δύο ημερών.

Επιστάτης των κολλήγων

μεταβαίνει στη Θεσσαλία, στα κτήματα του θείου του, όπου μαζί με τον ξάδελφό του Παναγιώτη Σκιαδαρέση εργάζονται ως επιστάτες. Η θέση του αυτή δεν τον εμποδίζει να διαδίδει τις ιδέες του και να προπαγανδίζει «την χειραφέτησιν των σκλάβων αγροτών». Το παράδοξο είναι ότι στην προπαγάνδα του Αντύπα συναινεί κι ο ιδιοκτήτης θείος του… Ο Αντύπας προτείνει να δοθεί στους κολλήγους το 75% της παραγωγής αντί για το 25% που ίσχυε και την υιοθέτηση της κυριακάτικης αργίας, ενώ κάνει λόγο για πρόνοια, για σχολεία και συνδέσμους αγροτικών οργανώσεων. Μάλιστα, ο Σκιαδαρέσης του αναγγέλλει ο ίδιος πως από τη χρονιά του 1906 θα ισχύει το 75% αλλά και η διαγραφή όλων των χρεών τους.

Τα κηρύγματα και οι πρακτικές που εφάρμοζε ο Αντύπας είχαν σαν αποτέλεσμα να ενοχληθούν ιδιαίτερα οι μεγαλοτσιφλικάδες. Έτσι, αρχίζουν οι διάφορες οχλήσεις προς το πρόσωπό του υπό μορφή συστάσεων, τόσο από τη Νομαρχία όσο και από τη Χωροφυλακή, προκειμένου να σταματήσει τα κηρύγματά του και να ξεσηκώνει τα μυαλά των κολλήγων. Ένα επεισόδιο που συμβαίνει στην Αθήνα είναι χαρακτηριστικό της έντασης που επικρατεί: τον Σεπτέμβριο του 1906 ο Αντύπας χτυπά τον μεγαλοκτηματία και βουλευτή Αγαμέμνωνα Σλήμαν, ο οποίος τον είχε κατηγορήσει στον νομάρχη Λάρισας ως «υποκινητή ερεθισμού των αγροτών κατά των κυρίων τους και επικίνδυνο για την τάξη». Ακολουθεί δίκη, η οποία, σύμφωνα με τον ιστορικό Γ. Κορδάτο, αποκτά αμιγώς πολιτικά χαρακτηριστικά, όπου στην ουσία δικάζονται οι ιδέες του Αντύπα για την κοινωνική χειραφέτηση των αγροτών. Ο Αντύπας, παρότι βρίσκεται αντιμέτωπος με το ισχυρό κατεστημένο των τσιφλικάδων, επιμένει στο να κηρύττει τον ανατρεπτικό του λόγο και να έρχεται σε ευθεία σύγκρουση μαζί τους μιλώντας σε συγκεντρώσεις στα χωριά του κάμπου, οργανώνοντας ομάδες και κινητοποιώντας τους αγρότες. Ωστόσο, δείχνει να έχει συνειδητοποιήσει τον επερχόμενο κίνδυνο για τη ζωή του, όπως εκμυστηρεύεται ο ίδιος στους κολλήγους: «Εμένα θα με σκοτώσουν, μα όπου κι αν με βρει το κακό, να ’ρθείτε να με πάρετε, θέλω και νεκρός να είμαι ανάμεσά σας».

Η δολοφονία του Μαρίνου Αντύπα

Τα αργύρια ανέρχονταν σε 12.200 δραχμές. Με αυτή την αμοιβή ανέλαβε το αποτρόπαιο έργο της εν ψυχρώ δολοφονίας του Αντύπα ένας θλιβερός επιστάτης ονόματι Ιωάννης Κυριακού. Το απόβρασμα αυτό μισούσε τον Αντύπα και θεωρήθηκε ιδανικός δολοφόνος από τους ηθικούς αυτουργούς της δολοφονίας, αφού βρισκόταν στον ίδιο χώρο εργασίας ως επιστάτης του συνεταίρου του θείου του Αντύπα, Σκιαδαρέση.

Η αντίστροφη μέτρηση ξεκίνησε από μια δίκη στη Λάρισα, όπου ο νομάρχης αποκάλεσε δημόσια τον Αντύπα «υποκινητή επιβλαβών, ασκόπων και αναρχικών ενεργειών». Κατά τη συνήθη τακτική, η δίκη αναβλήθηκε και ο Αντύπας στον δρόμο της επιστροφής στον Πυργετό, τη νύχτα της 8ης Μαρτίου, δέχτηκε σφαίρα από δίκαννο «εκ των όπισθεν και εις την οσφυακήν χώραν». Εκεί αφήνει την τελευταία του πνοή ένας πραγματικά ρομαντικός, εξεγερμένος αγωνιστής των αναρχικων ιδεωδών.

γεννηθηκε στα φερεντινατα πυλαρου στην κεφαλονια το 1872. αναρχικος. φοιτησε για ενα διαστημα στη νομικη σχολη του πανεπιστημιου αθηνων. δολοφονηθηκε απο ανθρωπο των μεγαλοκτηματιων του θεσσαλικου καμπου(τσιφλικαδων),στις 8 μαρτιου 1907 στον πυργετο λαρισας. το 1899 εξεδωσε την εφημεριδα αναστασις. το 1903 ιδρυσε το λαικο αναγνωστηριο η ισοτης,ενα ειδος λαικου σχολειου. οι τελευταιες λεξεις του Μαρινου Αντυπα ηταν:ισοτης,αδελφοτης,ελευθερια. το 1906 βαφτισε δυο κοριτσακια φιλων του και τους εδωσε τα ονοματα αναρχια στα φερεντινατα ,του διονυση νταναλη  και επανασταση στο χαμολακκο