Το άκουσμα των λέξεων μετακίνηση και συγκοινωνίες δε δημιουργεί καθόλου ευχάριστα συναισθήματα στους κατοίκους της Κεφαλονιάς. Σε ότι αφορά στη θαλάσσια σύνδεση του νησιού με την υπόλοιπη χώρα δραστηριοποιούνται δύο ναυτιλιακές εταιρίες. Το αντίτιμο που έχουν καθορίσει οι εν λόγω εταιρείες καθιστούν το κόστος της μετακίνησης απαγορευτικό ιδιαίτερα αν συμπεριλαμβάνεται και η μεταφορά οχήματος. Αν πάλι ο επιβάτης δε διαθέτει αυτοκίνητο τότε μπορεί να <<επιλέξει>> τις πανάκριβες υπηρεσίες της μοναδικής εταιρείας που πραγματοποιεί υπεραστικά δρομολόγια εκτός νησιού, δηλαδή τα ΚΤΕΛ Κεφαλονιάς.
Αλλά και για τις μετακινήσεις εντός Κεφαλονιάς η απουσία άλλης εναλλακτικής οδηγεί πάλι στα ΚΤΕΛ. Μερικά από τα δυνατά σημεία της εταιρείας που την κάνουν τόσο <<δημοφιλή>> σε όλους μας, περιλαμβάνουν από αποφάσεις κατά το δοκούν για τα δρομολόγια και την πυκνότητα τους, αλλαγές, ακυρώσεις ή και μόνιμη παύση διαδρομών συχνά χωρίς καμία ενημέρωση, μέχρι και δρομολόγια χωρίς επιστροφή! Επιπλέον, πρέπει να τονιστεί η παροιμιώδης εχθρικότητα της εταιρείας προς τα ζώα με τους υπαλλήλους της να επιβάλλουν αυθαίρετα και με τον τσαμπουκά τη μεταφορά κατοικίδιων στους θαλάμους των αποσκευών θέτοντας τη ζωή τους σε κίνδυνο! Με τον μόνο που φαίνεται να τα πάει καλά η διοίκηση των ΚΤΕΛ είναι η μία από τις δύο ναυτιλιακές η οποία και μονοπωλεί τη μεταφορά των λεωφορείων της!
Συνεχίζοντας αξίζει να σημειώσουμε τη σχεδόν παντελή απουσία αστικής γραμμής λεωφορείου εντός του Αργοστολίου η ύπαρξη της οποίας θα μπορούσε να εξυπηρετεί πολλούς ανθρώπους καθημερινά. Ξεχωριστής αναφοράς χρήζουν τόσο τα ferry που συνδέουν το Ληξούρι με το Αργοστόλι όπου η τιμή επιβάτη κοντεύει να φτάσει την τιμή αυτοκινήτου όσο και η απουσία εναλλακτικής οδικής σύνδεσης ανάμεσα στις δύο περιοχές. Πράγμα που σημαίνει πως στην πρώτη κακοκαιρία το δρομολόγιο ακυρώνεται και ο επιβάτης ξεμένει στην αντίστοιχη πλευρά του νησιού. Έσχατη λύση αποτελούν τα <<αγαπημένα>> μας ταξί. Αυτά όχι μόνο ζουν παρασιτικά από την ανεπάρκεια της συγκοινωνίας μέσα στο νησί αλλά για την ακρίβεια την επιδιώκουν κιόλας. Το κόστος είναι υπέρογκο ακόμα και για τις πιο μικρές αποστάσεις για να μην αναφέρουμε τις υπερχρεώσεις κυρίως κατά την τουριστική σεζόν με θύματα τους τουρίστες.
Τέλος σε αυτή την πολύ σύντομη και αναγκαστικά ελλιπή καταγραφή πρέπει να προσθέσουμε την ανυπαρξία οποιασδήποτε ουσιαστικής μέριμνας για τα πιο οικονομικά ευάλωτα κομμάτια του πληθυσμού. Παρά τη βαριά κρατική φορολογία για υποτιθέμενες κοινωνικές παροχές το κόστος των συγκοινωνιών παραμένει δυσβάστακτο αποκλείοντας μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού από τη δυνατότητα στην μετακίνηση.
Μετά από όλα τα παραπάνω θα ήταν λάθος να συμπεράνει κάποιος ότι φταίνε τάχα οι ανεπάρκειες των τοπικών φορέων και του κράτους. Το ξεκαθαρίζουμε δεν πρόκειται για αδυναμίες αλλά για συνειδητές επιλογές. Τόσο το κράτος όσο και οι τοπικές αρχές αποτελούν μηχανισμούς εξουσίας και εκμετάλλευσης. Γι’ αυτό και δεν έχουν κανένα πρόβλημα από τη μία να υποστηρίζουν ότι δε βγαίνουν και από την άλλη να χαρίζουν ασύλληπτα ποσά σε τράπεζες, εφοπλιστές και λοιπούς εθνικούς και τοπικούς <<ευεργέτες>>. Κύρια δουλειά τους αποτελεί να εξασφαλίζουν (με το αζημίωτο πάντα του πολιτικού τους προσωπικού) τα συμφέροντα των ισχυρών φίλων τους ενώ δεν ξεχνούν να φροντίζουν και για τους διαφόρους κουμπάρους, τσιράκια και ψηφοφόρους.
Γνωρίζουμε λοιπόν καλά πως δεν έχουμε τίποτα να περιμένουμε από αυτόκλητους σωτήρες και από κανένα κόμμα(αριστερό ή δεξιό) και πως όλους αυτούς τους έχουμε πάντα απέναντι μας. Αν θέλουμε να αλλάξει αυτή η κατάσταση αυτό δε μπορεί να γίνει με γκρίνιες από τη βολή του καναπέ. Οφείλουμε να αντιπαλέψουμε την ηττοπάθεια και τον συμβιβασμό, την κανονικοποίηση της φτώχειας και της μιζέριας. Να αγωνιστούμε ενάντια σε όλες αυτές τις λογικές που κάνουν εντέλει την ελεύθερη μετακίνηση να φαντάζει ουτοπία στον 21ο αιώνα. Για όλους εμάς που δουλεύουμε για την επιβίωση, που δεν κάνουμε κωλοτούμπες στο όνομα του τουρισμού και της <<ανάπτυξης>> και δεν αντιλαμβανόμαστε τους ανθρώπους ως πορτοφόλια και τις σχέσεις μας ως φράγκα, η ελεύθερη μετακίνηση είτε αφορά στο να πάμε στη δουλειά είτε αφορά στη ψυχαγωγία μας είναι ανάγκη αδιαπραγμάτευτη.
Και όταν λέμε ελεύθερη μετακίνηση εννοούμε από και προς όλες τις περιοχές, με επαρκή συχνότητα, ασφάλεια, σεβασμό στο περιβάλλον και χωρίς καμία οικονομική επιβάρυνση. Και δεν σκοπεύουμε να συμβιβαστούμε με τίποτα λιγότερο από αυτό.
Ελεύθερη Μετακίνηση για Όλες και Όλους!
